Gra dobrze realizuje swoje cele. Miał być skrajny grimdark i taplanie się we własnej posoce i odchodach? Jest. Miała być spirala która prowadzi do stopniowej degradacji bohaterów graczy? Jest. Miał być niejednoznaczny setting w którym ciężko jest być heroicznym bohaterem? Jest. . Mam wrażenie, że cała ta gra kręci się wokół cierpienia - i to zarówno na poziomie fikcji jak i mechaniki. Autor nie mógł wybrać bardziej sprawiających cierpienie wszystkim przy stole kości niż k4. I to zarówno w momencie nadepnięcia jak i frustracji związanej z zakresem wyników. I mam niejasne przeczucie, że w całej tej parodystycznej otoczce wyśmiania hipermrocznej mentalności sesyjnej był to zabieg całkowicie przez autora zamierzony... . Jest tutaj kilka ciekawych mechanik, które śmiało mogłyby trafić do zachodnich współczesnych gier indie. Ciekawym zabiegiem jest "kuszenie" przez Kruentisa zarówno bohaterów jak i graczy - wykonanie znaku, przypieczętowanie cyrografu, niezmazywalnego, długopisem na planszy upadku. O kolejny krok zbliżasz się do upadku, a wtedy nie będzie już dla ciebie ratunku. Porównania z punktami losu z Fate Core czy bennies z Savage World nasuwają się same. Dodatkowo niczym zegar w AW pełni to rodzaj klepsydry która pokazuje ile ziarenek przesypało się w klepsydrze wyznaczającej upadek bohaterów, czy uda im się dokonać jeszcze jednego małego aktu podniesienia świata? Drużyna może układać małymi cegiełkami nowy porządek w tym chaosie, lecz nosząc te cegły wykonują kroki ku własnej zgubie. . Tylko cztery gwiazdki, bo po jednej poprowadzonej (relatywnie udanie zdawałoby się) sesji nie mam ochoty powracać do systemu. Mam wrażenie, że sadystyczny hipergrimdark będący niemal parodią samego siebie jako forma, wyprzedza treść powodując przerost tej pierwszej nad tą drugą i w efekcie - gra nie do końca jest tak grywalna jakby mogła być. Aczkolwiek dla MGów lubujących się w takich klimatach - prawdopodobnie dostarczy materiału na krótką kampanię. Setting jest wystarczająco bogaty. Tylko gra trochę... męczy.